Όπως είναι γνωστό από όλους του μαθητές του Δρόμου, η Συνείδηση λειτουργεί σε άλλα βασίλεια που δεν είναι το χρόνου ή του χώρου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι όσοι κάνουν το Μεγάλο Έργο πρέπει να αφήσουν πίσω όλα τα προγράμματα που υπόκεινται στον παράγοντα του χρόνου. Αυτό σημαίνει πως κάποιος μπορεί να κάνει προγραμματισμούς ως προς τις καθημερινές του δουλειές αλλά δε θα πρέπει να υποβάλει τη Συνείδηση σ’ αυτό το «αύριο», σ’ αυτό το μέλλον, σ’ αυτό το «Αν έχω χρόνο…» ή σ’ αυτό το «Αν μπορέσω…».

Μην ξεχνάτε, αγαπητέ αναγνώστη, πως το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε, είναι αυτό που δε θέλουμε ή δεν αποφασίζουμε να κάνουμε.

Η στιγμή είναι ένα σημείο στο οποίο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενώνονται επιτρέποντας στη Συνείδηση να απελευθερωθεί από τη μάχη που έχουμε φτιάξει με το νου και με την εκλογίκευση.

Όταν η Συνείδηση είναι στη στιγμή, στο παρόν, τότε μπορεί κανείς να γνωρίσει και συνεπώς να κατανοήσει τη βαθιά σημασία της Εργασίας που κάνουμε. Σε αυτό το «τώρα», σε αυτή την παρούσα στιγμή ο Χριστός είναι παρών, ο Μεσσίας ο οποίος θα μας διδάξει την Κατανόηση, τη Συνείδηση, και συνεπώς θα μπορέσει να εξάγει το Φως από το σκοτάδι της καθημερινής μας ζωής.

Η στιγμή είναι μία πλήρης ύπαρξη και αντιστοιχεί στον κόσμο του Πνεύματος· ο χρόνος είναι μία αιωνιότητα που αντιστοιχεί στο νου.

Η στιγμή μπορεί να φωτιστεί από το Χριστό, αλλά ο χρόνος όχι, καθώς μέσα του εξελίσσονται όλα τα γεγονότα της ζωής και η μάχη των αντιθέτων.

Η στιγμή μας ταξιδεύει στο Άπειρο, στο Άγνωστο· αυτό το οποίο είναι μικρό εδώ, είναι μεγάλο εκεί. Αυτό σημαίνει πως ο χρόνος είναι τόσο μικρός στον κόσμο του Πνεύματος που ούτε καν υπάρχει.

Η «στιγμή» είναι τόσο μεγάλη στον κόσμο του Πνεύματος που ενώνεται με το ίδιο το Πνεύμα.

Είναι αναγκαίο για εμάς, τους αναζητητές του Φωτός, να κάνουμε μεγάλες προσπάθειες για να ζήσουμε στη στιγμή, να είμαστε η στιγμή έτσι ώστε το Φως της Συνείδησης να λαμβάνει τις σπίθες του Φωτός του Χριστού, φέροντάς μας σε αυτή τη βαθιά κατανόηση του τι είμαστε σε σχέση με το Άπειρο.

Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σημείο που βρίσκεται στην καρδιά· όταν φεύγει από αυτό το σημείο, φεύγει από το να είναι άπειρος· περνάει στο νου και εκεί παραμένει σκλαβωμένος από το χρόνο, από το δυϊσμό, από τα γεγονότα και, λογικά, από την «ψυχολογική σελήνη».

Πρέπει κανείς να ζει μέσα στο Άπειρο, μέσα στο Αδημιούργητο Φως του εσωτερικού του Σύμπαντος. Με αυτόν τον τρόπο το Φως μπορεί να εκδηλωθεί μέσα στον καθένα μας και να μας επιτρέψει να ταυτιστούμε με τον Μεσσία μας, έτσι ώστε όταν Αυτός μία μέρα έρθει, να μη μας βρει στο σκοτάδι.

Ο άνθρωπος ο οποίος αναζητά την Αλήθεια δε θα πρέπει να βρίσκεται στο σκοτάδι επειδή η Αλήθεια δεν ανήκει ούτε σε κάποια μορφή ούτε σε κάποια ιδέα…

Η Αλήθεια είναι η Αλήθεια και εκδηλώνεται μέσα στην πιο αγνή ανθρώπινη αντίληψη δίνοντάς μας νέες οκτάβες για το λόγο ύπαρξής μας.

— Α. Δ. Lakshmi