Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Ναυαρχίδα (ΕΙΝΑΙ) που έπλεε ευτυχισμένη στα βαθιά και γαλήνια νερά ενός Ωκεανού (Απόλυτο). Δεν είχε να φοβηθεί τίποτε, ούτε φουρτούνες, ούτε αέρηδες, ούτε κύματα. Έπλεε στα απέραντα και γαλήνια νερά του Ωκεανού της αιώνιας νύχτας (Κοσμική νύχτα). Σε αυτό τον Ωκεανό υπήρχαν κι άλλες άπειρες Ναυαρχίδες, που ταξίδευαν ανέμελα και γαλήνια στα νερά της αιωνιότητας.

Mε το πέρας της ατέλειωτης νύχτας μετά από 7 αιωνιότητες, η Ναυαρχίδα όπως και οι υπόλοιπες , (εκδήλωση της δημιουργίας), σάλπαραν γι άλλα μέρη, είχαν δίψα να μάθουν και να εξερευνήσουν άλλους κόσμους, να αποκτήσουν νέες εμπειρίες για να γυρίσουν πίσω κάποια μέρα με περισσότερη σοφία, περισσότερο φως. Για να φωτίσουν με το φως τους  τα σκοτεινά μέρη του γαλήνιου ωκεανού στον οποίο ζούσαν κατά τη διάρκεια της αιώνιας νύχτας (Aυτοπραγματωμένος κάτοικος του Απολύτου).

Η Ναυαρχίδα μας  είχε 1 Καπετάνιο και 48 ναύτες (49 μέρη του ΕΙΝΑΙ), ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Και ενώ η Ναυαρχίδα έπλεε κάτω από το φως του Πνευματικού ήλιου σε βαθιά νερά, ξάφνου ο καπετάνιος με τα κιάλια του βλέπει μπροστά στεριά, ένα πανέμορφο νησί,  με μαγευτικά χρώματα. Εκστασιασμένος, φωνάζει τον πιο γενναίο του Ναύτη (ουσία) και του λέει:

-Γιέ μου, θέλω να πας να εξερευνήσεις αυτόν τον πανέμορφο τόπο, κατέγραψε όσα περισσότερα μπορείς και όταν τελειώσεις την αποστολή σου, έλα πίσω να μου τα πεις όλα.

-Εντάξει Καπετάνιε, αποκρίθηκε ο ναύτης. Μείνε ήσυχος.

-Γιέ μου επειδή θα είσαι μόνος σου εκεί, και ίσως είναι επικίνδυνα θα σε εξοπλίσω με ένα εργαλείο με το οποίο θα μπορώ να σου στέλνω μηνύματα και εσύ να μου απαντάς. Να, ορίστε.. και του έβαλε στο στήθος του την Καρδιά.

-Και πως θα πάω ως εκεί, ρώτησε ο ναύτης? Είναι βαθιά τα νερά, δεν μπορώ να κολυμπήσω.

-Μην ανησυχείς είπε ο Καπετάνιος, θα πω να κατεβάσουν μια βάρκα (ψυχή) η οποία θα σε πάει ως τη στεριά. Εσύ εν τω μεταξύ μπορείς να βάζεις στη βάρκα ότι πιο όμορφο και φωτεινό βρίσκεις εκεί (αρετές της ψυχής), για να τα δείξουμε και στους άλλους αδερφούς μας και να φωτίζουμε τα σκοτάδια, όταν ξαναγυρίσουμε πίσω στον Ωκεανό της Γαλήνιας Νύχτας.

Κι έτσι η βάρκα με το γενναίο Ναύτη έπεσε στη θάλασσα και έφτασε στην στεριά. Στο πανέμορφο νησί. Ο Ναύτης μαγεύτηκε από την ομορφιά του παράξενου τόπου. Όλα ήταν τόσο όμορφα και πρωτόγνωρα γι αυτόν. Κι έτσι άρχισε να ταυτίζεται, να γοητεύεται που στο τέλος ξέχασε τελείως τον σκοπό του.

Και περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες , απλώς γυρνώντας από δω κι από κει, γοητευμένος και συνεπαρμένος από τον καινούριο κόσμο και τη νέα του ζωή. Στην πορεία βρήκε και άλλους ναύτες από άλλες Ναυαρχίδες που είχαν αγκυροβολήσει εκεί κοντά. Το ίδιο γοητευμένοι και εκστασιασμένοι κι αυτοί από την ομορφιά αυτού του νησιού. Άρχισαν να κάνουν παρέα, και περνούσαν τα χρόνια, ξεχνώντας τελείως το σκοπό για τον οποίο είχαν πάει εκεί.

Ο Καπετάνιος πίσω στη Ναυαρχίδα μας, άρχισε να ανησυχεί και έστελνε μηνύματα στην καρδιά του. Ο Ναύτης όμως ήταν πολύ γοητευμένος για να ακούσει την καρδιά του!!!

Κι έτσι παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τα παιδιά του έκαναν άλλα παιδιά, δημιούργησαν κοινωνίες, έκαναν πολέμους, βυθίστηκαν στον υλισμό και είχαν ξεχάσει τελείως ότι πίσω στα βαθιά νερά υπήρχαν οι Ναυαρχίδες που τους περίμεναν για αποτελειώσουν το έργο που έπρεπε. Τον αληθινό σκοπό της ζωής τους  για τον οποίο είχαν έρθει σε αυτό το νησί.

Όμως μέσα από αυτό τον μάταιο κόσμο, χωρίς σκοπό, τον οποίο είχαν δημιουργήσει οι ναύτες μας, ο οποίος κόσμος πρόσφερε πολύ πόνο, κάποιοι άρχισαν να νιώθουν ένα σκίρτημα στην καρδιά τους, μια θεϊκή δόνηση και αφού συγκεντρώθηκαν στην καρδιά τους, μετά από λίγο, μπόρεσαν να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα που προερχόταν από τη Ναυαρχίδα και τον Καπετάνιο. Το οποίο έλεγε:

~Μάζεψε όσο περισσότερο φως μπορείς, βάλτο στη βάρκα και γύρισε πίσω, σε περιμένουμε.

Και το Ναυτάκι μας, αφού πλέον είχε ξυπνήσει και είχε θυμηθεί το σκοπό της αποστολής του, άρχισε να μαζεύει ότι πιο πολύτιμο μπορούσε, ότι πιο φωτεινό, ότι πιο όμορφο για να το βάλει στη βάρκα του.

Πίσω στη Ναυαρχίδα μας, κι ενώ ο Καπετάνιος και τα υπόλοιπα μέρη του πληρώματος, παρατηρούσαν τις πράξεις του Ναύτη μας, από μακριά, έδιναν αναφορά που και που στην κεντρική ηγεσία των Ναυαρχίδων. Και όταν έπρεπε οι ηγετικές αποστολές ερχόντουσαν στη Ναυαρχίδα και παρασημοφορούσαν τον Καπετάνιο για τις αξιέπαινες πράξεις του Ναύτη. Κι έτσι όλη η Ναυαρχίδα κέρδιζε σε Φως, σε Αρχοντιά σε Μεγαλοπρέπεια!!!

Και όταν πλέον ο Ναύτης είχε γεμίσει τη βάρκα του με ότι πολυτιμότερο μπορούσε, άρχισε να κάνει το ταξίδι της επιστροφής πλέοντας μέσα στα βαθιά νερά της θάλασσας (Σεξουαλικά νερά).

Όταν η βάρκα έφτασε κοντά στο πλοίο, οι υπόλοιποι ναύτες την έσυραν επάνω!!!

-Καπετάνιε, έφτασα αναφώνησε ο Ναύτης!!!

-Καλώς ήρθες Γιέ μου!!! Αποκρίθηκε ο Καπετάνιος.

Ακολούθησε μεγάλη γιορτή, τόσο μεγάλη, που τα αστέρια έκλαιγαν από συγκίνηση!!!

Και η Ναυαρχίδα μας, σάλπαρε ξανά για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής!!!

~Tipher~