Εισαγωγή
Αν σκεφτεί κανείς τα πολιτιστικά πρότυπα της εποχής εκείνης, το γεγονός πως η διδασκαλία που περιέχεται στη Σούτρα αυτή, δόθηκε εξ ολοκλήρου σε μια λαϊκή γυναίκα και επιπλέον σε μια πολύ ηλικιωμένη και φτωχή λαϊκή γυναίκα, την κάνει να ξεχωρίζει. Το περιβάλλον του κειμένου τοποθετείται στο Βαϊσάλι, την αρχαία πρωτεύουσα του Licchavi στην ομοσπονδία Vrji/Vaji όπου η δημοκρατία του Licchavi ήταν μέλος. Η γηραιά κυρία, της οποίας το όνομα δεν ειπώθηκε ποτέ, ρωτά τον Βούδα πολύ βαθιές ερωτήσεις και ο Ανάντα καταλαβαίνει πως δεν είναι μια συνηθισμένη γυναίκα, αλλά μια γυναίκα που η σοφία της προέρχεται από την αρετή που έχει συσσωρεύσει σε προηγούμενες ζωές. Όπως προκύπτει, ο Βούδας αποκαλύπτει πως είχε υπάρξει μητέρα του για 500 προηγούμενες ενσαρκώσεις του.
Το κυρίως σώμα του κειμένου, που αποτελείται από τις διδασκαλίες του Βούδα ως απάντηση στις ερωτήσεις της ηλικιωμένης, είναι εξηγήσεις πάνω στη κενότητα. Εν συντομία, ο Βούδας λέει πως κανένα φαινόμενο δεν εμφανίζεται από μόνο του. Επίσης κανένα φαινόμενο δεν εμφανίζει κανένα άλλο φαινόμενο. Τα φαινόμενα εμφανίζονται εξ αιτίας της εξάρτησής τους στη συσσώρευση αιτιών και συνθηκών. Έτσι, δεν υπάρχουν ανεξάρτητα φαινόμενα, αν και εμείς χρησιμοποιούμε όρους για να υποδείξουμε τα διάφορα φαινόμενα, σαν να ήταν ανεξάρτητα. Μετά τη διδασκαλία του Βούδα, η ηλικιωμένη συνειδητοποιεί αυτήν τη βαθιά αλήθεια. Ο Βούδας προφητεύει πως μια μέρα θα γίνει κι αυτή Βούδας. Σε προηγούμενες ζωές είχε φυτέψει ρίζες αρετής και έκανε δυνατές προσευχές για να πραγματοποιηθεί αυτό.
Θα πρέπει να αναφερθούν εδώ και οι ακόλουθες σύγχρονες εργασίες. Ο Frye (1979) μας έδωσε μια αγγλική μετάφραση από την Μογγολική έκδοση της Σούτρα. Έρευνα για την ημερομηνία και τις αναφορές του μεταφραστή των κινέζικων εκδόσεων υπάρχει στο Nattier (2007). Ο Durt (2005) μιλά για το θέμα της mahallika (ηλικιωμένη) και τις τρεις κινέζικες εκδόσεις (Taisho 559, 560, 561) του Mahallikāparipṛcchā.
Δεν σώζεται καμία έκδοση στα Σανσκριτικά. Το κυρίως θιβετανικό κείμενο που χρησιμοποιήθηκε για την παρούσα μετάφραση ήταν η έκδοση Dege (sde dge), συγκρίθηκαν και οι άλλες εκδόσεις. Στο τέλος της Σούτρας αναφέρεται πως μεταφράστηκε υπο την καθοδήγηση των ηγούμενων Τζιναμίτρα και Ντανασίλα, από τον Θιβετανό μεταφραστή Γιέσε Ντε (ye shes sde), από τα οποία συμπεραίνουμε πως αυτό το κείμενο μεταφράστηκε από τα Σανσκριτικά στα Θιβετανικά στις αρχές του 9ου μ.χ. αιώνα, κατά την πρώτη φάση μεταφράσεων των βουδιστικών κειμένων στα Θιβετανικά.
